Znak informujący o wjeździe do miejscowości Golina Golina znana jest od XIV. W 1330 roku szlachcic Jan z rąk króla Władysława Łokietka otrzymał przywilej lokac (Golina)

Znak informujący o wjeździe do miejscowości Golina Golina znana jest od XIV. W 1330 roku szlachcic Jan z rąk króla Władysława Łokietka otrzymał przywilej lokacyjny dla miasta. Najstarsza wzmianka pochodzi z 1338 roku i mówi iż było to miasto prywatne należące do rodu Golińskich, następnie do Żychlińskich. W 1362 roku król Kazimierz Wielki potwierdził przywilej lokacyjny i do dzisiaj właśnie jego uważa się za ojca miasta. Centralny plac Goliny nosi jego imię, a dla upamiętnienia lokacji w 1989 roku ustawiono pomnik króla Kazimierza Wielkiego. Nigdy nie rozwinęło się w znaczniejszy ośrodek miejski. Na wojnę z Krzyżakami w 1458r. zobowiązane było wystawić 3 piechurów. W 1579r.w mieście funkcjonowało już około 20 rzemieślników, w tym 6 gorzelników i 3 rybaków. Rozwój Goliny został zakłócony wielkim pożarem w 1611 roku, który zniszczył prawie całe miasto. Kroniki podają, że siedem lat po tym nieszczęściu w mieście stało tylko 17 domów i 5 rzemieślników. Do rozbiorów Polski Golina administracyjnie była położona w województwie kaliskim. Rozbiory negatywnie wpłynęły na rozwój miasta, które pod panowaniem pruskim liczyło tyllko 618 mieszkańców. W latach 1807-1815 miasto było w Księstwie Warszawskim a od 1815 roku w Królestwie Polskim lecz pod panowaniem rosyjskim utraciło swoją pozycję. Mimo ciągłego przyrostu mieszkańców Golina w latach 1890-1921 straciła status miasta. Rolniczy charakter terenu przyczynił się do rozwoju przetwórstwa. Funkcjonowały już wtedy: garbarnia, olejarnia, młyn, browar i gorzelnia. Po odzyskaniu niepodległości, staraniami ówczesnych władz, przywrócono Golinie prawa miejskie. W okresie II Rzeczpospolitej zanotowano rekordowy wzrost ludności do 3200 mieszkańców w 1939 roku. W mieście zamieszkało dużo ludności pochodzenia żydowskiego, znajdując tu sprzyjające warunki do życia i rozwoju.